Hassosac

Hassosac to starożytna, reptilliońska technika walki kijem. Kij był bronią starszą od jakiejkolwiek orchiańskiej cywilizacji, jednak czas powstania hassosac znany jest całkiem dokładnie. Przypadał na moment uformowania się imperium reptillionów. Wraz z końcem podbojów i podporządkowaniem sobie wszystkich ras Ochrii państwo rozumnych gadów zaczęło krzepnąć i umacniać swoją wewnętrzną strukturę. Potężne armie straciły na znaczeniu, reptilliońskie imperium potrzebowało dynamicznego rozwoju handlu i rzemiosła. W gwałtownie rozbudowujących się miastach powstała nowa, bogata klasa średnia.

Mimo praworządnego charakteru reptillionów byłoby naiwnością sądzić że ci bogaci obywatele zawsze czuli się bezpiecznie na ulicach miast. Szczególnie że, paradoksalnie, w oczach społeczeństwa jaszczurów, posiadającego bardzo ścisłą hierarchię ich grupa była czymś nienaturalnym. Oczywiście dotąd, poza plebsem, arystokratycznym rycerstwem i władcami, istnieli bogaci reptillioni pochodzący z gminu. Była to jednak grupa bliskich i specjalistycznych sług arystokracji, których los był ściśle zależny od kaprysu panów. Nowa klasa średnia bogaciła się poza majątkami szlachty budząc ich nieufność. Nic więc dziwnego że pozwalali biedocie patrzeć na bogatych kupców i rzemieślników z zazdrością i niechęcią.

Ambitne mieszczaństwo reptillionów, wzorując się na klasach wyższych nie chciało używać pazurów. Dyskretny sztylet był pewnym rozwiązaniem, jednak pochodzący z biedoty przeciwnik w bliskim dystansie mógł wykorzystać większą silę i sprawność i załatwić sprawę bronią naturalną. Możliwość utrzymania na dystans pazurzastego wroga zapewniał miecz bądź toporomiecz. Jednak w miastach imperium reptillionów szkoły fechtunku była zastrzeżone dla rycerstwa, szczególnie w toporomieczu. Oczywiście mieszczanie mogli nauczyć się nim posługiwać w armii, nie było to jednak oczywiste. Ubogie mieszczaństwo trafiało do zaciągu wraz z biedota, ucząc się jedynie posługiwać bronią drzewcową. W razie rozbicia szyku i walki w rozproszeniu sięgali oni co najwyżej po sztylet albo walczyli pazurami – po prostu nie stać ich było na lepszą broń. Bogatsza cześć mieszczan w ogóle unikała służby, woląc wpłacić do kas państwa stosowną sumę i wrócić do swoich dochodowych interesów. Ci którzy mieli dość pieniędzy i czasu aby wyposażyć się i przejść szkolenie służyli jako jednostki pomocnicze rycerstwa, szybko przejmując ich sposób myślenia. Niewielu zdecydowałoby się szkolić potem kogoś z klasy niższej, traktując to jako nielojalność.

Podwaliny pod hassosac położył el Sargan Sac\’sarat. Zgodnie z jego ideą kij, który można było nosić jako ozdobą, elegancką laskę, miał przede wszystkim utrzymać przeciwnika na dystans poprzez kluczowe uderzenie w splot słoneczny oraz między oczy. Początkowo jego szkoła nie cieszyła się popularnością z uwagi na niewielką skuteczność – Sac’sarat mógł zachować dystans jednak nie mógł zakończyć walki. Przeciw grubej reptilliońskiej skórze kij był właściwe bezużyteczny a napastliwy przeciwnik w końcu przełamywał obronę, wchodził w zwarcie i do głosu dochodziły pazury. Te słabości były szczególnie widoczne w walce z kilkoma przeciwnikami – dosyć powszechnym scenariuszu ulicznego starcia.

Sac\’sarat z niebywałą wytrwałością rozwinął swój styl. Elementem kończącym walką nie miał być cios, lecz użycie kija aby założyć przeciwnikowi dźwignie lub duszenie. Użycie kija miało faworyzować słabszych fizycznie, pomagało także rozwiązać problem ulicznej walki poprzez kończenie dzwigni łamaniem. Takie brutalne zakończenie było naturalnym rozwinięciem dźwigni, jednak samo założenie dzwigni było niezwykle złożone. Wymagało perfekcyjnej techniki i ogromnego doświadczenia. Okrucieństwo hassosac mogli wykorzystać tylko jego wieloletni adepci, doskonale wiedzący jak obezwładnić przeciwnika bez robienia mu krzywdy. Sięgnięcie po łamanie uważano za ostateczność.

Będący już starcem Sargan i jego najlepsi uczniowie zaczyneli wygrywać sparingi z ulicznymi mistrzami oraz specjalistami Ssath-Sa, jednak osiągniecie takiej biegłości wiązało się z latami nauki. Nastawieni na szybsze rezultaty uczniowie Sac’sarata zaczęli sami nauczać uproszczonych, wulgarnych technik kończących się uderzeniem w krtań, oczy lub krocze, które szybko trafiły pomiędzy reptilliońską biedotę.

Po śmierci mistrza jego syn Tess Sac’sarat nadal usiłował nauczać „starej szkoły”. Spotykał się jednak z coraz mniejszym zrozumieniem ze strony szlachty rozumnych gadów. Jednak upadek hassosac spowodował genialny Dors Sac’sarat, wnuk Sargana. Będąc mistrzem starej szkoły dostrzegł użyteczność technik swego dziada w walce z uzbrojonym przeciwnikiem. Wypracował błyskotliwe i bardzo skuteczne metody utrzymywania na dystans, rozbrajania i obezwładniania przeciwnika, szczególnie walczącego toporomieczem, posiadającym niewielki zasięg.

Fakt że zwykły reptillion z gminu był teraz zdolny odebrać broń i rzucić na ziemię reptilliońskiego rycerza spowodował powszechne wzburzenie i chociaż nie powstał żaden edykt zakazujący nauki hassosac, szkoły pod wpływem nacisków szlachty i kościoła Reptilliona Wielkiego znikały z miast imperium jedne po drugich. Hassosac przetrwało jednak w miastach zdominowanych przez inne rasy. Reptilliońscy kupcy realizujący tam swoje interesy mogli łatwo wykorzystać podstawy stworzone przez Sargana Sac’sarata do obrony przed ulicznymi nożownikami, nie będąc zmuszonymi do uczenia się złożonych dźwigni ani agresywnych metod „uproszczonej szkoły”. Pojawiły się uzupełnienia o uderzenia w skroń i boki mogące pokonać posiadających miękkie skory przedstawicieli innych ras. Hassosac zaczęło żyć niejako na obrzeżach imperium reptillionów, przenikając powoli do innych społeczności. Ironią losu jest że przetrwało dłużej niż państwa rozumnych gadów, mimo że stara szkoła odeszła w niepamięć setki lat przed upadkiem Imperium Słońca.

Odrodzenie się technik walki kijem miało miejsce po podbojach Katana. W wielu miejscach na całe dziesięciolecia zabroniono sięgać reptillionom po toporomiecze. Rycerstwo musiało bezsilnie łykać swą hańbę. Mogło jednak przyjemniej zachować życie. Wszędzie tam gdzie sprowokowany reptillion wystąpił przeciwko orkom i ich podbratymcom zbierał żniwo Kodeks Katański. Za zabicie na nawet zranienie rasy Katana karą była w najlepszym przypadku śmierć a w najgorszym konfiskata majątku, niszcząca jedne po drugich ostatnie ocalałe, arystokratyczne rody rozumnych gadów.

Spopularyzowanie ówczesnej formy hassosac a następnie kompletne odtworzenie starej szkoły było zasługą tan Larsa Sacana, kapłana Reptilliona Wielkiego. Jego odlegli krewni, resztki niegdyś potężnej rodziny żyją do dzisiaj w Ostrogarze nie mają jednak już nic wspólnego z jego osiągnięciami. Lars wiedział że nie może czekać kolejne kilka pokoleń na ponowne opracowanie od podstaw starych technik. Szczególnie że przez wieki mógł nie nadejść nikt równie wizjonerski jak Dors Sac’sarat. Dlatego angażując ogromne środki odtworzył w całości starą szkołę w oparciu o badania i wizje astrologów. W ciągu jednego zaledwie pokolenia reptilliony przywróciły swoje pradawne umiejętności, będąc teraz zdolnymi powstrzymać uzbrojonych w szable gwałtownych orków bez rozlewu krwi.

W obecnych czasach hassosac nauczany jest na Ciągu Walgaru oraz wszędzie na Archipelagu Centralnym gdzie żyją reptilliony a jego okrojone formy znane są powszechnie.

Aby opanować reptilliońską technikę walki kijem należy posiadać biegłość w pałach. Podstawowych technik wypracowane przez Sargana Sac’sarata można nauczyć się przechodząc szkolenie na podwójnie biegłego. Zasady odbycia szkolenia są identyczne z normalnymi, za wyjątkiem szansy na znalezienie nauczyciela która poza Gastą i Walgarem jest dwukrotnie mniejsza, oraz ceną która jest dwukrotnie większa (minimum 20 + 10 sz. zł). Poza wzrostem biegłości oraz doświadczeniem szkolący się jest teraz w stanie użyć kija lub pały do utrzymania przeciwnika na dystans (normalnie można to robić tylko bronią zadającą obrażenia kłute, lub używając niektórych umiejętności profesjonalnych). Obowiązują tu normalne zasady z jednym wyjątkiem – przeciwnik utrzymany na dystans nie może skrócić dystansu narażając się na automatyczne trafienie. Ma do tego prawo jedynie jeżeli suma jego wagi w kg i 1/4 SF jest większa od sumy wagi i pełnej SF broniącej się kijem postaci.

Szkolenie na specjalistę wiąże się z kolejnym rozwinięciem umiejętności w hassosac. Poza Gastą i Walgarem szansa znalezienie nauczyciela jest dziesięciokrotnie mniejsza niż standardowo, koszty to minimum 150 + 30 sz. zł. Biegłość, doświadczenie oraz liczba ataków zmienia się jak podczas normalnego szkolenia, ponadto 1/10 TR powoduje unieruchomienie przeciwnika. Szansa wyrwania się z chwytu wnosi 50% +/- 1% za każde 5 pkt. różnicy między 1/2 SF postaci unieruchomionej, a dwukrotną SF postaci trzymającej chwyt. W każdej rundzie trwania chwytu postać walcząca kijem może zadać automatycznie k50 + 1/4 SF obrażeń bez wyparowań.

Podwójnego specjalistę w hassosac można zdobyć jedynie na Walgarze a i tam szansa znalezienia nauczyciela jest dwukrotnie mniejsza. Koszty szkolenia i uzyskane bonusy są takie same jak w typowym szkoleniu ponadto postać uzyskuje zdolność wyłuskanie analogiczną do zdolności wojownika. Jedynymi różnicami jest to, że rzut przeciwnika zmniejszany jest nie o bonus z POZ a o liczbę o którą biegłość w pałach postaci przewyższa 125 (nie ma modyfikatora ujemnego) oraz że można jej użyć wielokrotnie podczas rundy, zamiast każdego ataku.

Na całym Archipelagu Centralnym nie są znane osoby uczące hassosac na poziomie mistrzowskim, chociaż zapewne kilku wielkich mistrzów żyje w Archagaście.